Tenis na wózkach.

Tenis na wózkach został rozpropagowany w USA w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Na paraolimpiadzie zadebiutował w Seulu w 1988 roku jako dyscyplina pokazowa, a już cztery lata później w Barcelonie znalazł się na oficjalnej liście sportów paraolimpijskich.

Przez ostatnie 30-lecie tenis na wózkach był jedną z najszybciej rozwijających się i najbardziej ekscytujących dyscyplin w sporcie osób niepełnosprawnych. Dyscyplina ta zapoczątkowana w 1976 roku przez Amerykanina Brada Parksa rozwinęła się z zajęć rekreacyjnych do profesjonalnego sportu. W czasie Igrzysk Paraolimpijskich w Barcelonie w 1992 roku tenis na wózkach został oficjalnym sportem paraolimpijskim.

Gra w tenisa na wózkach odbywa się według zasad bardzo podobnych do tenisa ziemnego osób pełnosprawnych (wymiary kortu, siatka, sposób liczenia punktów, gemów i setów). Najważniejszą różnicą jest możliwość odbicia piłki po jej drugim odbiciu się od ziemi (tylko za pierwszym odbiciem piłka musi trafić w kort). Pozostałe różnice w większości wynikają z faktu, iż zawodnicy w grze używają wózka (musi być to specjalnie przystosowany wózek odpowiadający przepisom – zwrotny, lekki i stabilny). Turnieje rozgrywane są w kategoriach: juniorów, mężczyzn, kobiet i quad (osoby z porażeniem czterokończynowym).

W 1988 roku stworzono Międzynarodową Federację Tenisa na Wózkach, po to, by rozpowszechniać i promować ten sport.

Wózek:

Wózek charakteryzuje się lekką konstrukcją, jest trójkołowy( nie liczy się kółka podporowego z tyłu, które można zamontować dla lepszej stabilności) oraz ma koła napędowe ( duże), pochylone w stosunku do podłoża